Tęgoryjce są powszechnym pasożytem jelitowym szczeniąt. W zależności od gatunku, tęgoryjce wysysają krew lub wgryzają się w ścianę jelita cienkiego psa, co może skutkować poważnym krwawieniem.
Wszystkie psy są podatne na tęgoryjce, ale szczenięta są najbardziej zagrożone, ponieważ mogą nie mieć odporności na robaki, którą zwykle rozwijają dorosłe psy. Mimo to tęgoryjce są szkodliwe dla psów i mogą łatwo rozprzestrzeniać się w środowisku, a nawet wśród ludzi, dlatego ważne jest leczenie weterynaryjne. Odporność niekoniecznie usuwa wszystkie pasożyty, ale pomaga zmniejszyć ich skutki.
Tęgoryjce u psów
Częstość występowania tęgoryjców
Kilka rodzajów tęgoryjców atakuje psy. Ancylostoma caninum jest najważniejsza i wraz z Ancylostoma braziliense występuje w ciepłym klimacie.1 Uncinaria stenocephala również czasami atakuje psy i występuje w chłodnym klimacie. Najwyższa zachorowalność występuje w południowych stanach, gdzie wyższa wilgotność i temperatura stanowią idealne środowisko dla pasożyta.
Cykl życia tęgoryjców
Dorosłe tęgoryjce mają około pół cala długości. Łączą się w pary wewnątrz jelita szczenięcia, a samice składają jaja, które są wydalane ze stolcem. Jaja wykluwają się po około tygodniu, a zakaźne larwy rozwijają się dalej w środowisku. W ciepłych i wilgotnych warunkach larwy mogą żyć przez dwa miesiące. Preferują piaszczystą glebę, ale mogą wpełznąć na trawę w poszukiwaniu żywiciela.
Jak szczenięta łapią tęgoryjce?
Psy mogą zostać zarażone na kilka sposobów. Szczenięta mogą złapać larwy z gleby lub kału. Najczęstszą drogą jest połknięcie pasożyta po wąchaniu śladów zapachowych lub lizaniu. Larwy są również w stanie przeniknąć bezpośrednio przez skórę, zwykle przez poduszki łap psa.1 Zakaźne larwy tęgoryjca są w stanie przeniknąć przez ludzką skórę, powodując skórną migrację larwalną, w której migrujące larwy w skórze powodują małe, czerwone, swędzące ślady. Psy mogą również zarazić się poprzez zjedzenie zarażonej myszy lub karalucha.
Po połknięciu lub wniknięciu przez skórę, niedojrzałe robaki potrzebują około dwóch tygodni, aby migrować do krwiobiegu, przez płuca i do jelita, gdzie dojrzewają. Gdy pies jest starszy i ma ustaloną odporność na pasożyta, larwy mogą nigdy nie dotrzeć do płuc, a zamiast tego pozostać w zatrzymanym rozwoju w różnych tkankach w całym ciele.
Gdy pies zajdzie w ciążę, robaki migrują do gruczołów mlecznych, a następnie zarażają szczenięta wkrótce po urodzeniu, gdy szczenięta są karmione.1 U samców i nieciężarnych samic larwy zarażające tkanki mogą „wyciekać” z powrotem do krążenia, dojrzewać i przekształcać się w rozmnażające się dorosłe osobniki.
Objawy tęgoryjców
Tęgoryjce powodują utratę krwi, prowadząc do anemii.1 Objawy anemii obejmują blade dziąsła, osłabienie, słaby wzrost i utratę wagi. Kiedy młode szczenięta są narażone na tęgoryjce po raz pierwszy, nie mają naturalnej obrony i mogą szybko zostać przytłoczone przez masową inwazję. Ostra choroba tęgoryjcowa pojawia się nagle, a oprócz objawów głębokiej anemii, szczenięta te mogą mieć krwawą lub czarną biegunkę przypominającą smołę. Ciężka inwazja może spowodować nagłą zapaść i śmierć.
Dorosłe psy częściej zapadają na choroby przewlekłe. Niektóre rasy, takie jak charty, są podatne na przewlekłe infekcje tęgoryjcem i często nie wykazują objawów. Psy, które są zestresowane, niedożywione lub przebywają w regionie, w którym tęgoryjec jest powszechny, są najbardziej zagrożone. Przewlekłe zakażenie zwykle charakteryzuje się łagodną biegunką lub wymiotami, ale może stać się poważne u psów z obniżoną odpornością. Ciężko chore lub anemiczne zwierzęta będą wymagały hospitalizacji.
Diagnozowanie tęgoryjców
Tęgoryjce są diagnozowane poprzez znalezienie jaj podczas badania mikroskopowego kału. Jednak młode szczenięta mogą cierpieć na ostrą chorobę bez obecności jaj, jeśli robaki są zbyt młode, aby się rozmnażać.1
Leczenie i powikłania
Do leczenia zakażeń tęgoryjcem zatwierdzono kilka leków i kombinacji leków.1 Leki są podawane w dawkach mających na celu zabicie dorosłych robaków i dojrzewających larw, ale mogą nie usuwać larw w zatrzymanym rozwoju w innych tkankach. Ważne jest, aby postępować zgodnie z instrukcjami lekarza weterynarii podczas leczenia szczeniaka, aby upewnić się, że wszystkie robaki zostały wyeliminowane.
Czasami u starszych psów stale narażonych na pasożyta rozwija się zapalenie skóry tęgoryjca w miejscu penetracji skóry. Najczęściej dotyczy to poduszek łap i jest określane jako pododermatitis tęgoryjca. Łapy psa stają się bolesne, puchną, są gorące i stają się miękkie i gąbczaste. Bez leczenia poduszki łap mogą się rozdzielać, paznokcie ulegają deformacji, a poduszki stają się suche, grube i popękane. Leczenie jest podobne do leczenia inwazji jelitowej, ale może obejmować kilka dodatkowych kroków.
Zapobieganie tęgoryjcom
Zapobieganie zarażeniu tęgoryjcem może być naprawdę możliwe tylko poprzez niedopuszczenie do zarażenia się tęgoryjcem, co w niektórych sytuacjach może być trudne. Miesięczna profilaktyka przeciwko nicieniom sercowym zalecana przez lekarza weterynarii jest jedną z rzeczy, które można zrobić, aby pomóc kontrolować tęgoryjce.1 W przeciwnym razie suki, które mają być hodowane, powinny otrzymywać leki na robaki zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii, aby zmniejszyć przenoszenie larw na szczenięta.
Wszystkie szczenięta powinny być natychmiast zabrane do weterynarza i odrobaczane w odstępach czasu wskazanych przez weterynarza. Ważne jest również okresowe sprawdzanie próbek kału u szczeniąt. Nawet jeśli próbka kału nie wykazuje tęgoryjców, odrobaczanie jest często nadal uzasadnione u szczeniąt, ponieważ nie każda próbka kału wykaże jaja robaków.
Przestrzeganie zasad higieny jest niezwykle ważnym elementem zapobiegania zarażeniu tęgoryjcem.1 Należy niezwłocznie sprzątać odchody z podwórka, aby ograniczyć przenoszenie larw do środowiska. Ekspozycja na zewnątrz jest najbardziej ryzykowna w wilgotnych, zacienionych miejscach, dlatego należy utrzymywać suchość i czystość w pomieszczeniach dla psów.
Bezpośrednie światło słoneczne pomoże ograniczyć populację robaków w środowisku. Żwirowe lub piaszczyste wybiegi mogą skorzystać z zastosowania soli kamiennej lub boraksu, które zabiją larwy; jednak substancje te zabijają również trawę.
