Agresja konfliktowa u szczeniąt

Agresja konfliktowa, zwana również agresją dominacyjną, może być przerażającym i trudnym do opanowania zachowaniem dla właścicieli psów. Szczenięta wykazują tę agresję podczas testowania granic i ustalania dominującej pozycji w rodzinie. Naturalnie atakują, aby zobaczyć, kto jest odpowiedzialny za jedzenie, smakołyki, terytorium lub zabawki. Chociaż może to stanowić wyzwanie, jeśli uda się zrozumieć przyczynę, istnieją kroki, które można podjąć, aby skorygować zachowanie, zanim wymknie się ono spod kontroli.

Czym jest agresja w konflikcie?

Agresja konfliktowa jest powszechnym rodzajem agresywnego zachowania napotykanym przez początkujących właścicieli szczeniąt i może wynikać z niezrozumienia psiej komunikacji. Istnieje wiele rodzajów psiej agresji, ale agresja konfliktowa zwykle pojawia się, gdy szczenię uczy się swojego miejsca w nowej rodzinie, wśród ludzi i innych psów. Zachowanie to może objawiać się agresywnym pilnowaniem jedzenia, zabawek lub mebli. Ten rodzaj agresji bardzo szybko się nasila, jeśli szczenię zostanie ukarane, więc należy zastosować inne strategie.

Objawy agresji konfliktowej u szczeniąt

Szczenięta, a zwłaszcza dorastające psy w wieku poniżej jednego roku, najczęściej wykazują agresję konfliktową. Dziewięćdziesiąt procent psów agresywnych w konflikcie to samce, które rozwijają problematyczne zachowania przed osiągnięciem wieku od 18 do 36 miesięcy, co odpowiada dojrzałości społecznej psów. U samic agresja konfliktowa często rozwija się w okresie szczenięcym.

Objawy

• Szczerzenie zębów
• Warczenie
• Opuszczone uszy
• Podwinięty ogon
• Drżenie

Szczenięta, które czasami wykazują oczywistą agresję w konflikcie – warcząc, warcząc – mogą zachowywać się bardzo ulegle w innych sytuacjach. Mogą na przykład kulić się w pobliżu innych psów. Warto obserwować język ciała szczeniaka w poszukiwaniu wskazówek. Szczeniaki agresywne w sytuacjach konfliktowych mogą trzymać uszy i ogon w dół (sygnały uległości) i drżeć po spotkaniu. Właściciele mogą opisywać je jako zachowujące się jako winne lub mające wyrzuty sumienia.

Przyczyny agresji w konflikcie

Chociaż przyczyna agresji w konflikcie nie zawsze jest jasna, kilka typowych czynników ją wywołujących obejmuje:

• Hormony: Testosteron sprawia, że samce psów reagują bardziej agresywnie. W okresie dojrzewania szczenięta płci męskiej mają znacznie wyższy poziom testosteronu niż po osiągnięciu dorosłości. Jednak suki również mogą zachowywać się agresywnie ze względu na brak równowagi hormonalnej.
• Błędna interpretacja: Behawioryści spekulują, że pierwszy instynktowny przejaw agresji konfliktowej może wynikać ze strachu lub nieporozumień, które mają miejsce podczas zabawy, która wymyka się spod kontroli. Może również wystąpić, gdy pies czuje się zagrożony w pobliżu swoich zabawek lub miski z jedzeniem (na przykład przez starszego psa) – nawet jeśli drugi pies nie ma złych zamiarów.
• Agresja idiopatyczna: Agresja idiopatyczna oznacza, że nie można zidentyfikować przyczyny agresji. Ten rodzaj agresji charakteryzuje się tym, że pies szybko zmienia temperament, od szczęśliwego do agresywnego. Może wykazywać oznaki uległości, ale nadal atakuje z nadmierną agresją, która nie jest zsynchronizowana z sytuacją. Agresja idiopatyczna najczęściej dotyka młode psy (poniżej trzeciego roku życia).

Diagnozowanie agresji konfliktowej u szczeniąt

Nie ma oficjalnego procesu diagnostycznego do identyfikacji agresji konfliktowej; obserwacja zachowania szczeniaka będzie służyć jako dowód tego stanu. Lekarz weterynarii lub psi behawiorysta może pomóc potwierdzić obecność irracjonalnie agresywnego zachowania u szczeniaka.

Proszę obserwować agresywne reakcje w pewnych „normalnych” sytuacjach:

• Podnoszenie psa lub krępowanie go, np. przy obcinaniu paznokci.
• Sięganie przez szczeniaka w pobliże zabawki lub miski z jedzeniem
• Kazanie szczeniakowi zejść z mebli
• Zabawy w przeciąganie liny lub zapasy.

Leczenie i zapobieganie

Chociaż przypadkami agresji u psów mogą zajmować się profesjonaliści, cierpliwi i oddani właściciele mogą pracować nad korygowaniem agresywnych zachowań, stosując ukierunkowane strategie:

• Proszę zidentyfikować i unikać wyzwalaczy, aby zapobiec konfrontacji. Jeśli pies broni zabawek, należy usunąć je z ogólnego otoczenia, aby szczeniak nie miał czego strzec.
• Proszę nie wyzywać szczeniaka i nie karać go.
• Proszę wymagać od szczeniaka, aby zasługiwał na nagrody za dobre zachowanie. Twórz interakcje oparte na Twojej prośbie (np. „Siad!”) i płatności (pies siedzi), co daje mu pożądaną nagrodę (smakołyk/pochwała słowna). Pies nie powinien dostawać niczego – smakołyków lub uwagi – jeśli nie zasłuży na to poprzez pozytywną reakcję na komendę.
• Proszę używać radosnych słów lub zwrotów, aby zmienić nastrój szczeniaka. Na przykład, jeśli pies warczy lub przybiera postawę, proszę mówić słodko i sprawdzić, czy jego nastrój się zmieni.
• Zamknięcie problematycznego szczeniaka w jednym pomieszczeniu, kojcu do ćwiczeń lub klatce pozwala lepiej kontrolować jego ruchy i dostęp do obszarów wyzwalających.
• Kastracja samców może pomóc.
• Proszę skonsultować się z behawiorystą weterynaryjnym przed kastracją suki, ponieważ agresywne suki mają tendencję do pogarszania się po kastracji.

Rokowania dla szczeniąt z agresją konfliktową

Najlepsze rokowania dla szczeniąt z agresją konfliktową to poświęcenie im uwagi przez świadomego właściciela. Agresywne szczenięta potrzebują czegoś więcej niż miłości i pieszczot, a także bardzo źle reagują na gniew lub częste kary. Początkujący właściciele psów, którzy nie wiedzą, jak rozwiązać tę sytuację lub nie chcą próbować, prawdopodobnie skończą z nieszczęśliwym psem, który nigdy nie zachowuje się dobrze. Często takie szczenięta są porzucane lub trafiają do nowego domu, gdy sfrustrowani właściciele się poddają. W takich przypadkach szczenięta mogą stać się bardziej agresywne i nieufne, co zwiększa prawdopodobieństwo ich eutanazji.

Jeśli podejrzewają Państwo, że Państwa zwierzę jest chore, należy natychmiast skontaktować się z weterynarzem. W przypadku pytań dotyczących zdrowia, zawsze należy skonsultować się z lekarzem weterynarii, ponieważ zbadał on zwierzę, zna jego historię zdrowia i może udzielić najlepszych zaleceń.